Snoeien om te bloeien, van 28 naar 5 EU kernlidstaten?

deze posting werd 28 juli 2015 door Jerry Mager gepost op nelpuntnl.nl

“Dat idee van Schäuble en Lamers uit 1994, zoals Mathieu Segers dat in de Groene beschrijft, klinkt beschamend aannemelijk,” zegt Zohra, terwijl ze de theepot terugzet. “De huidige constellatie van 28 EU-landen werkt van geen kant, want het zijn net de kikkers die niet in een kruiwagen blijven zitten: ze springen alle kanten op. Dus moet de EU teruggesnoeid worden naar vijf landen: Frankrijk, Duitsland, België, Nederland en Luxemburg moeten en kunnen alleen samen verder, zeggen Schäuble en Lamers. Dat zijn de vijf oprichters van de EEG, minus de zesde, Italië, want Italië is te zwak en kan niet meekomen met de vijf sterken.”

“Treurig dat Schäuble en Lamers dat twintig jaar geleden, in september 1994, al lieten weten in hun ‘doorwrochte analyse van de stand van de Europese integratie die zwanger ging van urgentie en zorg’ zoals Segers schrijft, maar dat al die tijd erna niemand er blijkbaar op terug kon of durfde of wilde komen” valt Pieter haar bij. “Eerst moet er een zweer als Griekenland gaan etteren, voordat er over zo’n idee als van Schäuble & Lamers zelfs maar gepubliceerd mag worden. Want hoewel de ideeën van S&L heel logisch zijn, ben ik hun stuk uit 1994 waar Segers het over heeft nergens tegengekomen in alle literatuur die ik intussen over de Europese integratie heb gelezen en dat zijn er toch heel wat.”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Hoe logischer en vanzelfsprekender, hoe gevaarlijker voor degenen die hun eigen belangen voor het algemeen belang laten gaan,” meent Dineke. “Europa is inmiddels een miljarden business en niemand weet meer waar dat vele geld naartoe gaat. En dat willen de partijen die daar belang bij hebben, natuurlijk maar wat graag zo houden.”

Zohra: “Segers somt drie hoofdproblemen op die logisch samenhangen en in elkaars verlengde liggen: 1) de uitbreiding van het aantal lidstaten gaat te snel; de europese institutionele infrastructuur is daar niet op berekend, 2) omdat de lidstaten qua economieën erg verschillen, wordt rijp en groen door elkaar gehusseld en dat leidt vanzelf naar 3) iedereen kijkt met scheve ogen naar elkaar: waarom krijgt land X zoveel subsidie uit de gezamenlijke pot en moet land B alleen netto betalen? Dat leidt tot het ‘ regressief nationalisme’ zoals Segers dat vertaalt. Eigen volk eerst. Precies het tegenovergestelde van waartoe de EU ooit werd opgericht.’’

Dineke: ‘’In de praktijk komt het laatste neer op een transfer-economie, wat zeker de solide lidstaten niet willen. Iedere lidstaat moet zijn steentje kunnen bijdragen en er mogen geen free riders of profiteurs onder de lidstaten zijn die gratis meeliften en op de zak van de rest teren onder het motto dat een Verenigd Europa dat offer nu eenmaal nodig en onvermijdelijk maakt. Volgens Schäuble zijn alleen Frankrijk, Duitsland, België, Nederland en Luxemburg in staat als gelijkwaardige partners te acteren: die Festigung des Kerns, de versteviging en bestendiging van de kern. Vanuit die kern kan geleidelijk aan uitgebreid worden.’’

‘’Op den duur geeft transfer onvermijdelijk scheve ogen,’’ beaamt Pieter, ‘’ dat nobele principe van de zwakke broeders eindeloos steunen, kun je eventueel overend houden zolang de bomen tot in de hemel groeien, want niemand houdt zich echt met het project Europa bezig. Todat er dingen gebeuren die in de portemonnee voelbaar worden. Dan gaan de mensen zich de ogen uitwrijven en zich afvragen waarom hun pensioen steeds vaker en verder wordt gekort, waarom ze werkloos worden en voor minder geld harder moeten lopen, waarom ze meer huur moeten betalen voor krakkemikkige woningen, waarom er zogenaamde topmanagers met heel veel geld vandoor gaan en de rokende puinhopen voor de rest overlaten, enzovoorts. Dan nog, is het raar dat het zo lang geduurd heeft en er nog steeds geen massaal protest op gang komt. Wanneer ‘ordo-liberaal’ zo wordt ingevuld als Segers dat summier beschrijft, is het als principe van marktwerking niet eens zo onsympathiek. Hoewel het oppassen blijft en een voortduren de vinger aan de pols vergt. Vijf polsen zijn iets makkelijker te monitoren dan 28 of meer. ’’

Dineke snijdt een stuk stokbrood af: ‘’Mensen leggen geen verbanden tussen de verschillende gebeurtenissen. Zeker niet wanneer die sluipenderwijs plaatsvinden. Wat Pieter opsomt, zijn gevolgen, effecten, van de braak en sloop van onze welvaarts- en verzorgingsstaat die onder de Paarse kabinetten is begonnen en allengs in een stroomversnelling raakte. De huidige onzalige PvdA-kliek geeft het slopen een fikse duw in de rug mee. Roetsj en helling af! De platte kar moet door de bocht, snatert Diederik Samsom en Lodewijk Asscher doet ijverig dienst als privé-lakei van Mark Rutte. Brrr…. De media melden afzonderlijke gevallen als brokken sensatie, maar duiding van samenhangen geven ze niet. Dat kunnen de meeste media ten eerste niet eens (meer) en ten tweede zijn ze bang van stemmingmakerij beticht te worden. Dan worden ze geboycot door de volksverlakkers en krijgen ze geen nep-kopij meer. Daar leven ze toch hoofdzakelijk van: van nep-kopij en nonsens-berichten.

Kijk maar naar de heisa rond de soap van rampvlucht MH17, daar zijn grote zakken journalistieke popcorn van gebakken. Er worden kilo’s papier volgeschreven over gruwelijke details, compleet met foto’s, maar niemendal over politieke oplossingen. Nu net nog dat genante getandak van VVD’ er Rutte met zijn eis van een VN-tribunaal. Die politici zijn de schaamte al vele malen voorbij. En dan al die reportages over wat de Griekse kapper, taxichauffeur en hoogopgeleide souflakiverkoper denken over alles en iedereen die volgens hen met de euro hebben te maken. Bijna geen duiding van betekenis, en weinig tot geen zinvolle samenhangen. Laat staan dat ze vragen stellen over mogelijke oplossingen. Veel ‘pseudo-sensatie’ en amper inhoud.’’

Daarom dat zo’n blad als de Groene Amsterdammer in een behoefte voorziet. Daar hebben ze nog een onderzoeksredactie. En het wordt gelezen door mensen met iets meer kritisch denkvermogen dan de lezers van de grote rest van de kranten en tijdschriften.’’

‘’Helaas allemaal waar,’’ zucht Zohra. ‘’Ook het idee van een Europa van verschillende snelheden, dat Segers aan vice-kanselier Sigmar Gabriel toeschrijft, is ook heel logisch. Immers, landen met verschillende economieën en verschillende mentaliteiten zullen zich zowel in verschillende tempo’s ontwikkelen als in verschillende richtingen. Het is alles bij elkaar een open deur, maar eentje die pas nu heel voorzichtig op een kier gezet wordt. Intrappen durven de Duitsers hem niet. Waarschijnlijk terecht. Het idee moet insijpelen en er moeten waarschijnlijk eerst nog enkele rampen plaatsvinden die bovendien correct worden geduid en effectief gepresenteerd, voordat dit concept kan worden uitgewerkt en misschien ooit in praktijk handen en voeten krijgt.’’

‘’Ik zie voorlopig twee grote mogelijkheden van sabotage voor zo’n reëel en bijna vanzelfsprekend concept als van Schäuble en Lamers,’’ zegt Pieter bedachtzaam. ‘’Dat zijn 1) de krachten die belang hebben bij de huidige warboel en chaos. Vooral de financiële sector zal geen transparante EU willen, want die heeft vooral belang bij een EU als melkkoe. Goldman Sachs heeft niet voor niets de Griekse politici geholpen met het vervalsen van de cijfers waardoor Griekenland de EU binnengerommeld kon worden. Weliswaar met behulp van andere corrupte politici van EU landen, van wie sommigen zelfs openlijk prat gingen op hun door de vingers zien van deze zwendel. 2) Die politici (nou ja, pseudo-politici en profiteurs) vormen de tweede mogelijke sabotagefactor.

Al de profiteurs die intussen van de vetpotten in Brussel schransen. Daar zitten er heel wat tussen die inhoudelijk niets presteren en alleen op zo’n plek zijn geparachuteerd door hun politieke partij vanwege bepaalde diensten die zij hebben verricht ten behoeve van die partij of zelfs ten behoeve van een kleine kliek binnen zo’n partij. Van dat soort schlemielen wemelt het in intussen bij de vetpotten van de EU. In een EU die Schäuble voor ogen heeft, zal voor hen geen plek zijn, dan moeten iedereen aan de bak voor dat riante salaris en dat zien ze helemaal niet zitten, vermoed ik.’’

Dineke en Zohra knikken instemmend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’De witte raven daargelaten, natuurlijk. Griekenland blijkt eieren voor zijn geld te kiezen. Ze hebben een plan B voor een parallelle munt, want in de euro blijven is blijkbaar geen haalbare kaart meer. Dat zal Goldman Sachs de Grieken ongetwijfeld te verstaan hebben gegeven: neem je verlies en maak het voor ons – dat is Goldman Sachs en handlangers – niet nog minder winstgevend dan het al dreigt te worden. De Duitse economie en financiële instituties zijn binnen deze EU misschien groot en sterk genoeg om de financiële bloedzuigers eveneens eieren voor hun geld te doen kiezen. Duitsland is tenlotte de motor en de voornaamste melkkoe, die wel het beste gras krijgt, dat ook weer wel. We weten het niet. Wat er zich allemaal achter de schermen afspeelt, daarnaar kunnen we alleen maar raden en achteraf proberen aan de hand van stukjes van de legpuzzel een sluitend en aannemelijk verhaal in elkaar te steken. Intussen hebben de louche lui ons alweer miljarden ontfutselt en door de neus geboord.

Pieter fronst: ‘’Wat mij nog het meeste ergert, is dat ik op niemand kan stemmen die ik vertrouw dat zij of hij werkelijk aan een echt verenigd Europa wil werken. Iemand die werkelijk de belangen van de kiezers vertegenwoordigt. Ook nadàt ze is gekozen en op het pluche zit. Ik stem al helemaal niet meer. Op wie zou ik meten stemmen? Al die politici hebben immers niks te vertellen en kunnen alleen nog doen wat de financiële bobo’s ze opdragen.”

‘’Dat ben ik met je eens,’’ zegt Zohra zuchtend, ‘’vooral de laatste move van de PvdA-politici – een sinistere collaboratie met de neoliberalen aangaan – heeft mij het laatste restje geloof in (Nederlandse) politici doen verliezen. Ik zou bijna wensen dat ik op Wolfgang Schäuble kon stemmen. Hoewel ik de man helemaal niet ken. Het verhaal dat Mathieu Segers in de Groene over hem afsteekt, is best consistent en ik wil zo graag mijn democratische stemrecht uitoefenen. Maar niet ten koste van alles en louter stemmen omdat je dan zou bijdragen aan een democratie. Ook ik ben intussen hoogst sceptisch over de ware bedoelingen van politici. Neen, ik stem voorlopig absoluut niet meer. Wat de lui ook beloven en beweren. Ik geloof ze gewoon niet.’’

‘’Dat is de Wij –Zij tweedeling die mij het meest aan het hart gaat,’’ snuift Dineke. ‘’Ik beschouw de politici tegenwoordig als ‘zij’, bijna als tegenstanders, als mensen die eerst voor het eigen en beperkte kliekbelang gaan. Desnoods ten koste van het onze. Daartegenover staan ‘wij’, de burger-kiezers wiens belangen de gekozen politici eigenlijk zouden moeten behartigen. Met de scheiding tussen het ‘wij’ van de bonafide landen en het ‘zij’ van de vooral meeliftende kan misschien juist dat nare en improductieve onderscheid tussen ‘wij’ kiezers en zij ‘politici’ allengs worden uitgewist. Niets zo frustrerend als willen stemmen, maar niet kunnen, omdat je niet zou weten op wie. Dat is een treurig schandaal dat gelijk op schijnt te lopen met de verloedering van deze EU!’’

Zohra: “ik heb het paper van Schäuble en Lamers intussen opgesnord en neergeladen. We gaan het nogeens nauwkeurig lezen. Schäuble noemt aan het begin zeven probleempunten, die Segers tot drie hoofdproblemen herleidt. Wat ik na cursorisch lezen kan beoordelen, kan dat ook, zij het met een of twee aanvullingen.”

 

Literatuur en links:

Mathieu Segers: De gok van Schäuble in de Groene Amsterdammer / nr. 30; 23 juli 2015:12-15 http://www.groene.nl/2015/30 – voor 5 euro per nummer neer te laden in pdf

Wolfgang Schäuble & Karl Lamers (paper uit 1994): Überlegungen zur europäischen Politik in pdf op https://www.cducsu.de/upload/schaeublelamers94.pdf

Citaat: „Daher muß sich neben der Effizienzsteigerung des Entscheidungsverfahrens und der Demokratisierung der Willensbildung der Union der feste Kern von integrationsorientierten und kooperationswilligen Ländern, der sich bereits herausgebildet hat, weiter festigen. Zu ihm gehören z.Zt. fünf bis sechs Länder. Der Kern darf nicht abgeschlossen, muß hingegen für jedes Mitglied offen sein, das willens und in der Lage ist, seinen Anforderungen zu entsprechen. Zu diesem Zweck müssen die Länder des festen Kerns sich nicht nur selbstverständlich an allen Politikbereichen beteiligen, sondern darüber hinaus gemeinsam erkennbar gemeinschaftsorientierter handeln als andere und gemeinsame Initiativen einbringen, um die Union weiterzuentwickeln. Belgien, Luxemburg und die Niederlande sollten daher stärker in die deutsch-französische Zusammenarbeit einbezogen werden – zumal auch die Niederlande ihre frühere, skeptische Haltung gegenüber der unerläßlichen Motor-Funktion dieser beiden Länder revidiert haben. Die Zusammenarbeit der Kernländer müßte sich vor allem auf die neuen Politikfelder erstrecken, die mit dem Vertrag von Maastricht dem von Rom hinzugefügt worden sind.”

Gabriel wirbt für Europa der unterschiedlichen Geschwindigkeiten

” ‚Es wird Zeit, Europa zu reformieren‘.” Das kommt nicht vom britischen Premier Cameron, sondern vom deutschen Vizekanzler Gabriel. Nicht jedes Land müsse alles mitmachen.” http://www.zeit.de/politik/2015-05/europa-gabriel-debatte

 

Interview door Michèle de Waard met de Duitse wetenschapper Fritz Scharpf: Europa kan verzorgingsstaten opblazen / NRC zaterdag 21 december 2002 http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2002/december/21/europa-kan-verzorgingsstaten-opblazen-7619513

Saskia Jonker & Joris Kooiman: Deutsche moet weer Duits worden in de Groene Amsterdammer / nr. 30; 23 juli 2015:16-17 / Het stuk illustreert dat een naam (Deutsche, Europese Centrale Bank, etcetera) of vestigingsplaats niets meer zeggen over de identiteit en de bezigheden van banken. Banken en conglomeraties van allerhande financiële instellingen en gelegenheidsconstructen hebben landen en continenten onderling verdeeld en delen wereldwijd de lakens uit.

Will Facebook be there to stay and will the Eurozone fall apart or disappear altogether?

Readers’ comments on JAS’s cartoon in The Economist (May 14th ) showing a head blowing bubbles with an ‘ f’ in the bubbles  /see   http://www.economist.com/blogs/newsbook/2012/05/week-ahead-0

 

Jerry Mager – May 14^th  2012

“I’m forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air,
They fly so high,
They reach the sky,
And like my dreams,
They fade and die,
Fortunes always hiding,
I looked everywhere,
I’m forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air.”

I am aware of the Homo bulla (see e.g. http://pre-gebelin.blogspot.com/2009/01/homo-bulla-vanitas.html : “the Dutch philosopher Erasmus reintroduced the Latin expression “Homo bulla” (”man is a bubble”) in his “Adagia”, a collection of sayings published in 1572.”) but the meaning of the ‘f’ escapes me. What does it stand for, the old Florin fromFlorence, the guilder, the Dutch gulden … ? Or does it hint at that four-letter-word because of the foaming and swearing Greek? By the way in slang the word ‘greek’ has a special meaning too ( free in English – sit venia verbo: up yours! To the Greek politicians that is).

 Leydswmw29 in reply to Jerry Mager / May 14^th  

f is for Facebook (and technology companies in general probably)

 Jerry Mager in reply to Leydswmw29  / May 15^th

Leydswmw29, Thank you for the clarification.
It seems that I’ve have been put on the wrong foot then, because of this conundrum about Greece and the euro. Or have I? Could it be that Face book is here to stay much longer than the euro zone? Shouldn’t the sign in the cartoon be the sign for the euro – € – instead of the ‘f’? However, as a cartoonist one can’t possibly (yet) draw a cartoon depicting the euro zone as a bubble (which of course it is within the perspective of ‘hubris’ as Erasmus uses in the concept of the homo bulla – bubblegum man) about to pop. Such a cartoonist might get himself sued for sedition or treason, for stirring up defeatist sentiments with the aim of destabilizing and bringing down Europe (I am only partly joking). Mentally there is a sort of inverted link with the ‘f’ however. Because I believe that we presently witness and experience the beginning deflation of the euro zone.

Things wíll fall apart and the centre cannot hold much longer otherwise more anarchy will ensue – I believe. The inherent flaws of this monetary construct make the euro zone in its present form today utterly vulnerable, totally defenseless and completely exposed to the will and whims of the juggernauts and golems which roam the financial jungles out there. Inside jobs are also to be taken into account and cannot be ruled out. Further growth will only add to it’s vulnerability.

So the euro zone bubble must eventually (at least partly) pop and will fragment into two or maybe even more entities each of them maybe with their own kind of euro-like currency and perhaps pertaining to a single market. Such a contraption eventually might be the starting point of a new united/unifiedEurope. Not necessarily unified though for no one can yet predict whatChina,India and other future big players will do in the process and how they may develop and evolve.Europe no longer calls the tune. That’s for sure.

If you want to learn how such bubbles as we in the West experience may come into being do watch the movie “Being There” based on the novel with the same title by Jerzy Kosinsky. There you are presented with the whole story in a nutshell. At the very end of the film we watch how man even can walk on water indeed if only he allows himself to con himself or be deceived by himself which is what the story is about. Brilliantly done. Arthur Miller’s “Death of a Salesman” elaborates on the same principle (being a nation of predominantly salesmen The Netherlands should watch it’s step), but considering the case at hand to my opinion “Being There” for the moment is slightly more apt to edify / as an edification.

Reputatie-management? Kijk toch eens naar Griekenland – Jerry Mager

What’s in a name?
Why companies should worry less about their reputations

 The Economist (Schumpeter) Apr 21st 2012 | from the print edition 

PEOPLE have been debating reputation since the beginning of history. The Bible says that a “good name is rather to be chosen than great riches, and loving favour rather than silver and gold.” Others have dismissed reputation as insubstantial—a “shadow” in Abraham Lincoln’s phrase, or an “uncertain flame” in James Lowell’s. Shakespeare provided material for both sides: Cassio described reputation as “the immortal part of myself”, while Iago dismissed it as “an idle and most false imposition: oft got without merit, and lost without deserving.”

Today’s management-theory industry has no time for such equivocation. For its acolytes, reputation—or at least the corporate kind—is a “strategic asset” that can be “leveraged” to gain “competitive advantage”, a “safety buffer” that can be called upon to protect you against “negative news”, and a stock of “organisational equity” that can be increased by “engaging with the stakeholder community”.
………………  ………….  ………………  …….
How successful are reputation consultancies in rendering the intangible measurable and manageable? The Reputation Institute has produced some intriguing results. Americans and Britons are more impressed with “old-economy” firms than “new-economy” ones.
…………….  …………………….
Nevertheless, there are three objections to the reputation-management industry. The first is that it conflates many different things—from the quality of a company’s products to its relationship with NGOs—into a single notion of “reputation”. It also seems to be divided between public-relations specialists (who want to put the best possible spin on the news) and corporate-social-responsibility types (who want the company to improve the world and be thanked for it).

Reputation as a by-product
The second objection is that the industry depends on a naive view of the power of reputation: that companies with positive reputations will find it easier to attract customers and survive crises. It is not hard to think of counter-examples. Tobacco companies make vast profits despite their awful reputations. Everybody bashes Ryanair for its dismal service and the Daily Mail for its mean-spirited journalism. But both firms are highly successful.
The biggest problem with the reputation industry, however, is its central conceit: that the way to deal with potential threats to your reputation is to work harder at managing your reputation. The opposite is more likely: the best strategy may be to think less about managing your reputation and concentrate more on producing the best products and services you can.
…………….  …………..  ……………..
In his “Autobiography” John Stuart Mill argued that the best way to attain happiness is not to make happiness your “direct end”, but to fix your mind on something else. Happiness is the incidental by-product of pursuing some other worthy goal. The same can be said of reputation.

 Comments by Jerry Mager

 Jerry Mager   April 22^nd  2012

“ Au village, sans prétention, / J’ai mauvaise réputation. / … les brav’s gens n’aiment pas que / L’on suive une autre route qu’eux,” croons Georges Brassens.

But, in Shakespeare’s plays what always is at stake and in the very centre of actions and thoughts are the reputations of the women. In Othello it is Desdemona’s, in Hamlet it is Ophelia’s and Gertrude’s. The same with Lady Macbeth, the three Lear daughthers, Portia and Jessica and the many others.
Cassio and Iago and all the rest of the men are mere decoys which allow the Bard to manipulate the reputation of the lady in an indirect manner without giving offence and yet hightening the suspense. That is because such a reputation is far too delicate to deal with in a direct way. A true and genuine lady not even is for the yearning let alone for the turning. In Othello it is Desdemona who gains and loses reputation several times over in the most delicate and intricate ways. Mostly even subliminally to the spectator-reader-listener.

Economist: “Americans and Britons are more impressed with “old-economy” firms than “new-economy” ones.” The reason why most Americans are so impressed is because they are impressed with Britons in particular and with Europeans in general. Americans are impressed with what they believe stands for culture and tradition. Why else would wealthy Americans bother buying English and Scottish castles including the certificate which stipulates and guarantees that the family ghost should move along across the Atlantic and must keep up haunting and rattling chains in the USA? Such Americans are portrayed in a humorous way in ‘The Picture of Dorian Gray’ ; it is fun reading about snobs being snubbed by snobs who at the same time are being snubbed in their turn. How about this impossible one of Wilde’s: “America is the only country that went from barbarism to decadence without civilization in between.”
Economist: “…. that the industry depends on a naive view of the power of reputation: that companies with positive reputations will find it easier to attract customers and survive crises. It is not hard to think of counter-examples. Tobacco companies make vast profits despite their awful reputations. Everybody bashes Ryanair for its dismal service and the Daily Mail for its mean-spirited journalism. But both firms are highly successful.”
I think that awful reputations do not matter a single bit. The point here is that being a company one has to have a reputation, never mind whether it be an impeccable or a sordid one. Having a name, sporting a brand, means carrying a reputation. Willy-nilly.
As it happens to be the case with ladies, I could think of quite a few circumstances where I would very much prefer a lady with a racy reputation rather than doing business with ‘une carte blanche.’

There maybe more than three objections to the reputation-management industry but they all are easily subsumed under that same denominator: commodification. A reputation cannot be commodified and yet that is exactly what these slippery sleek customers try do and therefore they are not dealing with reputations at all. If you want to see real reputation-management watch ‘The Godfather.’
The best persiflage about this whole reputation-industry business that springs to my mind now is the movie ‘My name is Nobody’ where young Nobody (Terence Hill) is trying to make a name for himself by pseudo-emulating the reputation of the famous gunfighter Jack Beauregard (Henry Fonda) who is about to retire. Plenty of mirrors, glasses, guns and gimmicks in this picture. It even became a hit in ancientGreece where Homer is said to have fashioned Odysseus after this American spaghettiwestern-character and made him dupe the cyclop Polyphemus by tricking him with the name of Nobody. The Greeks, however, overdid and now are stuck with having to make themselves known time and again as Nobodies throughoutEurope and the rest of the world. Lately the Greek politicians hired a PRagency to ameliorate the country’s reputation in the hope of bringing down the borrowing rate on the bondmarkets but the rating agencies were not impressed. Nobody is.

 Barry Mackenzie  in reply to Jerry Mager / April 25^th , 2012,   22:41

What????

Jerry Mager  April 26^th,  2012

@ Barry Mackenzie, I am very sorry but I can’t help you out here. Polyphemus asked WHO blinded him, not WHAT …

I suppose Homer here tries to build up Ulysses’s /Odysseus’s reputation by making him trick the rather dimwitted Polyphemus – not much of a match for the wily man of many turns. I am not certain about Homers intentions though and I suggest you send him an sms asking him to clarify?
After all the Greek do not prove themselves that cunning and clever considering the fact that they eventually were caught out having cooked their books in order to enter into the eurozone.
Theirs was a premeditated intention to deceive and dupe the rest of euro-members: a perfect classical Trojan Horse. Now the Greek are stuck with a lousy reputation and they suffer the consequences.

Their reputation is a lousy one in more than one respect. First they proved themselves untrustworthy, second they did a clumsy job with those books of theirs, third they hired some consultants from the House of Goldman Sachs to help them with their creative bookkeeping,  which was a double dumb move I think. Actually Goldman Sachs first helped Greece to deceive the Euro countries whose politicians felt themselves obliged to bail out the swindler member country at huge costs and now feel themselves being held to ransom.
Though the icing of the Goldman Sachs cake to me is GS providing for the three technocrats (the three Master Consultants, i.e. the Magi: Monti, Draghi and Papademos) who now run the show. So Goldman Sachs creates her own cash cow, generates her own sources of income and establishes her sources of profit entirely by her own wits. With the help(?) of politicians – of course one will never be able to tell exactly who, when, why, how but beneath every official account, behind any conventional story, there usually is more than one narrative which is far more probable, sometimes even true.

The respective national politicians are completely marginalized and take their orders from Goldman Sachs via the Magi – I surmise. The main thing these politicians do is trying hard to keep up the appearance that they still have the initiative and govern us, quod non. Of course Goldman Sachs lets them play their roles, up to a point that is. But ultimately it always will be Goldman Sachs who calls the shots and we – the voters and citizens of the Eurozone countries – are allowed to live our phantasmagoria and think that we decide our own futures in the most sophisticated democratic way there is.
I wonder what Homer would say to all this. One of these days I might send him an email myself.

LINKS

http://www.analysebrassens.com/?page=texte&id=1&%23

http://tegenlicht.vpro.nl/nieuws/2012/februari/-Goldman-will-get-back-to-you–.html

http://www.presseurop.eu/nl/content/author/202341-marc-roche

http://www.presseurop.eu/fr/content/article/1175791-goldman-sachs-la-banque-qui-nous-veut-du-bien

http://www.youtube.com/watch?v=ns9CLZdXosM

http://www.wikileaks-forum.com/index.php?topic=3243.15

Kernwapens, Günter Grass, Iran en Israël

In de Süddeutschen Zeitung van 4 april 2012  waarschuwt Günter Grass met een gedicht onder de titel  „ Was gesagt werden muss“ voor de kernwapens van Israël en een oorlog met Iran.

Twee dingen zijn mij in deze tekst vooral opgevallen.
Ten eerste: Grass gebruikt in de titel ‘muss’ in plaats van ‘soll’ en daarmee zegt hij naar mijn idee dat hij verplicht is/wordt zijn plicht te doen en te zeggen wat gezegd moet worden. Müssen verwijst naar een moeten dat noopt iets te doen op gezag van een externe autoriteit, van een objectieve macht buiten de persoon, het subject. Grass voelt zich verplicht zijn plicht te doen op bevel van een autoriteit buiten hemzelf. Had Grass ‘soll’ gebruikt dan had hij de volle verantwoordelijkheid genomen op eigen gezag  te zeggen wat volgens hem gezegd dient te worden; sollen is een moeten dat vanuit het subject zelf komt, zonder dwang van een externe macht. Muss is hier voor mij daarom uiterst dubbel, ambigui.
Precies dit müssen geeft aan wat mijns inziens een van de hoofdoorzaken van de hele ellende is geweest. Müssen ligt ongeveer in het verlengde van: Befhel ist Befehl, ich hab’ es ja nicht gewusst, hätte ich’s gewusst dan hatte ich es ja nie willen können, ich konnte nichts dufür, usw., usw. …..

Het tweede wat mij in de gewraakte tekst opvalt, zijn de woorden: “ meine Herkunft, die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist …“ Hiermee plaatst Grass zichzelf en zijn mede-duitsers in dezelfde treurige positie als de joden die – althans voor velen van een bepaald geloof – immers eveneens met een niet te delgen erfschuld zijn belast, vanwege het kruisigen van de onschuldige Christus. Zowel de duitsers als de joden torsen dus het stigma van het Kaïnsteken. Voorwaar geen benijdenswaardige positie.
Ik meen dat eenieder die zich op welke manier dan ook met dit thema bezighoudt zich – althans de komende eeuwen – onvermijdeljk in de vingers snijdt, precies zoals de cartoon van Joep Bertrams in De Groene verbeeldt. Zulks met inbegrip van alle bedrijvers van die stuitende vormen van smakeloze holocaust-marketing, zoals die door allerhande onfrisse lieden tot op het bot wordt uitgebaat ter bevordering van allesbehalve verheven belangen en voor uiterst naargeestige doeleinden.

Recent – ik meen op 7 april 2012 – werd de film „De voorlezer,“ naar het boek van Bernhard Schlinck, op de Nederlandse tv vertoond. Dat verhaal geeft treffend weer hoe verweven de dingen zijn. Strikt zwart-wit-denken is nauwelijks vol te houden, maar vooral wrijft het verhaal ons opnieuw in dat wij als diersoort keer op keer in staat blijken elkaar en onszelf de meest verschrikkelijke dingen aan te doen. Dat begon misschien met Kaïn en Abel, dus ver vóór de kruisiging van Christus. Deze cartoon van Joep Bertrams beschouw ik onder andere als een treffende complementaire illustratie bij tenminste het verhaal van Schlinck.

Hieronder de tekst van Grass.

Süddeutsche Zeitung 04.04.2012, 12:03 

Grass’ Gedicht im Wortlaut Was gesagt werden muss

Günter Grass warnt in der “Süddeutschen Zeitung” vor einem Krieg gegen Iran. In seinem Gedicht mit dem Titel “Was gesagt werden muss” fordert der Literaturnobelpreisträger deshalb, Israel dürfe keine deutschen U-Boote mehr bekommen.

`Warum schweige ich, verschweige zu lange,
was offensichtlich ist und in Planspielen
geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
wir allenfalls Fußnoten sind.

Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
der das von einem Maulhelden unterjochte
und zum organisierten Jubel gelenkte
iranische Volk auslöschen könnte,
weil in dessen Machtbereich der Bau
einer Atombombe vermutet wird.

Doch warum untersage ich mir,
jenes andere Land beim Namen zu nennen,
in dem seit Jahren – wenn auch geheimgehalten –
ein wachsend nukleares Potential verfügbar
aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
zugänglich ist?

Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
empfinde ich als belastende Lüge
und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
sobald er mißachtet wird;
das Verdikt “Antisemitismus” ist geläufig.

Jetzt aber, weil aus meinem Land,
das von ureigenen Verbrechen,
die ohne Vergleich sind,
Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
ein weiteres U-Boot nach Israel
geliefert werden soll, dessen Spezialität
darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
dorthin lenken zu können, wo die Existenz
einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
sage ich, was gesagt werden muß.

Warum aber schwieg ich bislang?
Weil ich meinte, meine Herkunft,
die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
dem Land Israel, dem ich verbunden bin
und bleiben will, zuzumuten.

Warum sage ich jetzt erst,
gealtert und mit letzter Tinte:
Die Atommacht Israel gefährdet
den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
Weil gesagt werden muß,
was schon morgen zu spät sein könnte;
auch weil wir – als Deutsche belastet genug –
Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
durch keine der üblichen Ausreden
zu tilgen wäre.

Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
weil ich der Heuchelei des Westens
überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
den Verursacher der erkennbaren Gefahr
zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
gleichfalls darauf bestehen,
daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle
des israelischen atomaren Potentials
und der iranischen Atomanlagen
durch eine internationale Instanz
von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.

Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
mehr noch, allen Menschen, die in dieser
vom Wahn okkupierten Region
dicht bei dicht verfeindet leben
und letztlich auch uns zu helfen.

Zie ook het verhaal en gedicht van Mordechai Vanunu  –   http://nl.wikipedia.org/wiki/Mordechai_Vanunu

Uitkering (= leefloon) is geen stok om mee te slaan

Sociale achterstand buig je niet zomaar om

Bea Cantillon en Wim Van Lancker 
in De Standaard van woensdag 28 maart 2012

(* ingekorte versie)
De Gentse OCMW-voorzitter Geert Versnick wil kansarme gezinnen kunnen verplichten hun kinderen naar de kleuterschool te sturen, ‘met een financiële stok achter de deur’. Hij dwaalt, zeggen BEA CANTILLON en WIM VAN LANCKER. Niet alleen is het onrechtvaardig, het is ook gewoon een slecht idee.

We moesten toch eens slikken toen we het voorstel van de Gentse OCMW-voorzitter Geert Versnick (Open VLD) onder ogen kregen. Onder het mom van het bestrijden van de schoolse achterstand van kansarme kinderen stelt hij voor om gezinnen die een leefloon ontvangen te verplichten hun kinderen naar de kleuterschool te sturen (DS 27 maart). Als ze dat niet doen, verliezen ze hun uitkering. Tot overmaat van ramp blijkt de staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie Maggie De Block (Open VLD) het idee wel genegen, want ‘we willen zo veel mogelijk kinderen uit de armoede halen’. Aan de goede bedoelingen van Versnick en De Block twijfelen we niet. Maar als ze echt menen de kinderarmoede te zullen bestrijden door deze maatregel, dan dwalen ze.
………………..  ……………..  ………………………..
We weten inmiddels zeer goed dat kinderen die door de loterij van de geboorte moeten opgroeien in een kansarm gezin, vertrekken met een achterstand vanaf hun eerste levensdag. Het is dan ook geen toeval dat schoolse achterstand vooral voorkomt bij deze kinderen. Dát is de kern van het probleem. De mindere deelname van kansarme kinderen aan de kleuterschool is geen oorzaak van hun schoolse achterstand, maar een gevolg van de moeilijke omstandigheden waarin die kinderen moeten opgroeien. Versnick verwart oorzaak en gevolg, gaat vlotjes voorbij aan de context en schuift de schuldvraag door naar de ouders, alsof de moeilijke situatie waarin zij leven en hun kinderen moeten opgroeien volledig hun eigen verantwoordelijkheid is. Dat is een illusie.
…………..  ………….  …………….
Deelname aan het kleuteronderwijs is van groot belang voor de ontwikkeling van jonge kinderen, en zeker voor kinderen die opgroeien in een kansarm gezin. Als we als samenleving de uitdaging serieus nemen om voor iedereen, arm of rijk, de kansen te maximaliseren, dan moeten we eindelijk inzetten op het wegwerken van de structurele barrières die de meest kwetsbaren nog altijd ervaren. Maar dat vraagt duidelijke politieke keuzes om menswaardige inkomensbescherming opnieuw hoog op de agenda te zetten, geen losse flodder die het ideaal van de inkomensbescherming als recht voor elke burger, van welke rang of stand ook, weer op de helling zet.

Het voorstel om het leefloon te koppelen aan een verplichte inschrijving in de kleuterklas is onrechtvaardig, verwart oorzaak met gevolg, zal geen zoden aan de dijk zetten en dreigt de moeilijke situatie van de meest kwetsbaren in onze samenleving nog te verslechteren. Het is, kortom, geen goed idee.

REACTIES – zie   De Standaard  voor meer reacties

Op 28 maart 2012 zei Jerry Mager:

Toch vreemd dat er nooit eens andersom wordt geredeneerd. Altijd vanuit een vooringenomen standpunt en nimmer out of the box. In dit geval bijvoorbeeld: geef die mensen extra geld als prikkel – zoals de Grote Bazen zichzelf kietelen met bonussen en vette wedden. Wie weet. Bij de sloebers werkt het misschien wèl, terwijl de grote graaiers al totaal blasé zijn en steeds meer miljoenen eisen. Ongeacht of ze falen en onnoemelijke maatschappelijke schade aanrichten. Straf en boete vervuilen de discussie snel, maar kunnen altijd rekenen op brede bijval van het Volk. Hier opnieuw een kip – ei gekakel, waarbij we ons tevoren inperken door stereotypen en denkmallen. Stel je toch voor: (buitenlandse) profiteurs nog extra gaan betalen! Gekke Henkie! Pak ze hun leefloon af! Natuurlijk. We moeten besparen vanwege de Economische Crisis (hoe ontstond die ook alweer?) dus dat is meteen mooi meegenomen. En toen? Kun je ‘marginalen’ de facto deporteren of fysiek isoleren?

Als een ceo van een failliete bank een paar honderd miljoen meekrijgt, vinden we dat onvermijdelijk. Dat hoort intussen blijkbaar zo. Maar laagbetaalden positief prikkelen daar denken we niet aan. Straf en boete zij hun deel. Eigen schuld dikke bult. Moeten ze maar niet van die losers zijn. Curieus toch, hoe makkelijk we zijn te manipuleren. De politiekers krijgen het Volk meestal precies waar ze het willen hebben en met hele simpele argumenten. Terwijl het wel degelijk in ons eigenbelang is dat we een goed-opgeleide bevolking hebben en (onder-)houden. Een marginaal geschoolde onderklasse levert misschien tijdelijk goedkope arbeid, fungeert desgewenst als zondebok en bliksemafleider voor maatschappelijk ongenoegen en voorziet populistische politiekers van wezenloos stemvee, maar dan? Wat worden we er met elkaar wijzer van? En dan heb ik het gristendom en de daarbij horende ideologieën nog buiten beschouwing gelaten. Gelukkig biedt DS tenminste nog een forum voor zulke discussies!

Op 28 maart 2012, zei Thomas D., Antwerpen:
Migranten die zich hier aanmelden krijgen al van bij hun officiële erkenning gratis geld in de vorm van het leefloon. Blijkbaar zet dat toch niet aan tot integratie of zichzelf opwerken in de maatschappij.

Op 28 maart 2012 zei Jerry Mager:
# Thomas, hebt u het over: vluchtelingen / asielzoekers / uitwijkelingen, of wie? Welke migranten bedoelt u? België lijkt me een prachtig vakantieland wanneer je als ‘migrant’ meteen een leefloon zou krijgen. Ik vermoed dat we over totaal verschillende zaken spreken? Trouwens, weinig mensen verlaten voor de lol hun geboorteland en nog minder worden daar gelukkig van. Maar, onbeperkte immigratie toelaten vind ik faliekant verkeerd. We zitten nu met de gebakken peren. Veel politiekers willen bij de internationale fora goede sier maken met royale gebaren, maar in wezen geven ze geen biet om het werkelijke lot van de mensen. Zij talen noch naar het lot van de vreemdeling, noch naar dat van de autochtone bewoners. Mooie quota afspreken is een, maar vooraf zorgen voor een goede infrastructuur die de toegelatenen correct ‘verwerkt’ is heel wat anders.

Op 28 maart 2012, zei Luc V., Astene:
Het echte probleem zit elders. Op twee vlakken. Ten eerste, haal eenderwelke simpele niet opgeleide m/v uit een ver land naar hier, en die m/v is sociaal onaangepast om hier te werken of zelfs zich te integreren. Dus, dan maar een leefloon geven. Ten tweede, als een gezin migranten naar hier komt, en zij stellen vast dat zij zomaar centen krijgen, waarom zouden zijn die weigeren ? En waarom zouden zij hun kleine kindjes naar een voor hen wereldvreemde kleuterschool sturen … want later gaan die kindjes ook leefloon krijgen, dus zij zijn al geslaagd voor het leven door simpelweg hier te zijn en hier te blijven. Renteniers voor het leven, dàt zijn die kleuters nu al reeds.

Op 28 maart 2012 zei Jerry Mager:
# Luc, bekijk het eens zo: werkgevers importeren goedkope arbeidskrachten en maken daarmee winsten die grotendeels privaat blijven. Diezelfde werkgevers laten zich niets gelegen liggen aan scholing en zorg van hun werknemers, die kosten schuiven zij af op de samenleving – net als de eventuele overlast die onaangepaste buitenlanders kunnen veroorzaken, want de grote bazen wonen altijd ver van de fabriek of de mijn. Tegen elkaar afgezet denk ik dat leefloon betalen per saldo en op de korte termijn goedkoper is dan investeren in mensen. De ‘externalities’ worden in de discussies hierover nooit expliciet gemaakt, maar als samenleving worden we niet wijzer van zo’n beleid: ons sociaal leefklimaat verslechtert veelal. We laten ons massaal foppen en afleiden door de emotionele argumenten die in stelling worden gebracht (er bestaat een bloeiende industrie van volksverlakkers) die louter op de onderbuik spelen. De status quo blijft en aan de bestaande machtsverhoudingen wordt niet getornd.

Op 28 maart 2012, zei Luc Broes, Brugge:
‘Het leefloon is geen stok om mee te slaan’. wat een tendentieuze titel! een oplag van je salaris is ook geen stok om mee te slaan, maar wel een aasporing om het nog beter te doen.

Op 28 maart 2012, zei Jerry Mager:
# Luc Broes, u bedoelt dat u wordt aangespoord harder en beter te presteren wanneer men u uw salarisopslag NIET zou geven of zelfs afpakken? Ik dacht juist dat een opslag betekent dat u het nog beter kunt opdat u dan nog meer opslag krijgt? Geldt dat voor de leefgelders niet, denkt u? Misbruik van leefgeld kan niet worden getolereerd, maar afknijpen werkt averechts, en waar het kinderen aangaat is investeren volgens mij altijd goed. Dus waarom die leefgelders geen HOGER leefgeld gegeven indien ze hun kinderen WEL naar die kleuterschool sturen? Is dat zo vreemd? Waarom? Omdat we rancuneus en afgunstig zijn? Het gaat er puur om tenminste de kinderen bij onze maatschappij te betrekken. Beboeten – afpakken en korten dus – maakt de situatie alleen nijpender en nog minder stimulerender. Of zie ik de zaak nou totaal verkeerd en is mijn redenatie gespeend van ieder gezond inzicht? Wij hebben alle belang bij een goed opgeleide en zelfredzame populatie. Begin dan tenminste bij de kinderen.

Op 28 maart 2012 zei Stefaan Hublou, Kessel-Lo (Leuven):
Het voorstel van Versnick was verleidelijk in zijn directheid. Maar het is een valse weg. Het was cynisch. Honds. Hard. Negatief. Cynisme is de levenshouding van wie het aan vitaliteit ontbreekt. Juist daarom natuurlijk: de Vlaming wil de levenslust van de ingeweken populaties snoeien. Maar dat is een domme en gevaarlijke misvatting: het is niet door de andere mens af te breken dat het ons beter gaat. Die vitaliteit bij ingeweken mensen kan je vaststellen: ze hebben meer kinderen, ze kopen vastgoed aan, ze vieren samen Ramadan, ze kennen samenhang binnen de families, sommigen van hun zonen en dochters zijn al leidinggevende figuren. De enige oplossing voor de cynische Vlaming is dat hij zelf zijn levenskracht en levenslust weer op peil brengt. Door te werken om te leven, en niet omgekeerd. Door gevoelens te uiten, te delen, en niet op te kroppen. Door venkel te eten 😉 Door tijd te nemen om te leven en te ontmoeten. Door te gaan voor levenslust, voor plezier, en niet voor salaris.

Op 28 maart 2012, zei Jerry Mager:
# Stefaan, indien het cynisme zijn zou waaruit dergelijke voorstellen spruiten, dan is dat helemaal niet best. Ook voor ‘ons’ niet. Daarom houd ik het toch veel liever op denken volgens ingesleten patronen – hetgeen neerkomt op niet-denken, maar reflexmatig en routinematig reageren. Vermoedelijk zijn zulke personen – met inbegrip van bestuurders en politici onder hen – en te laat en naar de verkeerde kleuterschool gestuurd? En zijn ze als kleutertjes nooit voorgelezen geworden! Maar, achterstandsgezinnen en leefgelders lijken hier vanzelfsprekend te worden vereenzelvigd met ‘allochtonen’ hetgeen natuurlijk niet waar is. Ik ken helaas ook vele autochtone Nederlanders die nauwelijks kunnen lezen en schrijven, laat staan fatsoenlijk denken en redeneren. Dat worden er trouwens steeds meer, heb ik zo het idee. Ook voor die kinderen moet gezorgd worden. Vanzelfsprekend, want anders blijf je in vicieuze cirkels ronddazen en praatjes voor de vaak verkopen. Maar tja, ons onderwijs …..

29 maart 2012

Op 29 maart 2012 omstreeks 13:32, zei Jerry Mager:

Ik lees zojuist op deze site, in het stuk van Marc Reynebeau ‘Een draagvlak voor de federatie’  een verklarende en verhelderende zin die ook bij deze discussie (zie mijn commentaar 29-03/ 13:23) van toepassing is: ‘Het taalverschil kreeg in België echter een verdelende dynamiek, omdat er een sociaal en een machtsverschil aan kleefde. Om ‘onder ons’ te kunnen zijn, groeiden de taalgroepen uit tot subnaties, met eigen culturele en mediacircuits.’ Deel vier van mijn reactie is blijkbaar te brisant, te gevoelig bevonden, want niet geplaatst door de redactie.

Op 29 maart 2012 omstreeks 13:23, zei Jerry Mager:
1/4 De kernzin in het betoog van mevrouw Bea Cantillon en Wim Van Lancker waar menige reageerder op bijt is die van: ‘De mindere deelname … is een gevolg van de moeilijke omstandigheden waarin de kinderen moeten opgroeien.’ Ik lees hier: moeilijk, hoofdzakelijk vanwege geringe financiële armslag. Maar, de schoolse achterstand op zijn beurt wordt volgens mij wel degelijk mede veroorzaakt door die mindere deelname aan het begin, dus door de late start. Immers als een kind geen goede basis, fundament, meekrijgt, dan begint het met achterstand die het bijna nooit meer helemaal inloopt. Het individu bouwt levenslang voort op gammele grondvesten. Dat is de kern van de permanente maatschappelijke achterstand, primair veroorzaakt door vroege onderwijsachterstand. Bea Cantillon en Wim Van Lancker formuleren dit wat ongelukkig, maar ik vind de argumentatie sowieso aan alle kanten opmerkelijk.

2/4 De crux bij het idee van Geert Versnick en mevrouw Maggie De Block is de aanname dat je mensen met weinig geld motiveert door hen te dreigen geld van hun af te pakken. Dus bij die mensen bereik je positief gedrag door negatief optreden? Daarentegen motiveer je personen die genoeg geld hebben door ze nog meer geld te geven of te beloven? Dit vind ik op zijn minst een opmerkelijke gedachtengang, waar een bepaald mensbeeld aan ten grondslag ligt. Neoliberaal of nieuw-bijbels (Aan wie heeft, hem zal gegeven worden …)? Een ander leidend element dat ik in deze discussie meen te ontwaren is de (over-)gevoeligheid voor het idee te worden uitgebuit, de idee dat er van je wordt geprofiteerd. Via het galspuwen van sommige reageerders tegen ‘het’ socialisme (de PS!) relateer ik dit sentiment aan de oude controverse Vlaanderen – Wallonië. Let wel: dit is mijn lezing, nu. Het kan zijn dat ik het volledig mis heb en het kan ook zijn dat ik er over enige tijd compleet anders tegenaan kijk.

3/4 Om mijn redenering aan te zetten, chargeer ik ietwat en interpreteer ik de afkeer van de ooit gekoloniseerde Vlaming jegens de Waalse kolonisator als sturend en versterkend element bij die algemeen-menselijke afkeer tegen te worden uitgebuit. Nota bene: de oud-kolonisator zet zijn profiteren tot op heden voort door de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië. Dat doet zeer. Bovendien hijgt ‘Europa’ (who- or whatever that might be) ons in de nek. Tiens, welaan, nu zijn er naast die Waalse bloedzuigende profiteurs – tegen wie wij formeel machteloos staan, hetgeen hevig frustreert – ook nogeens roedels leefgeldtrekkers die op ons parasiteren. Let wel: allemaal mijn interpretatie.

4/4 (N.B. dit deel is niet op de Standaard-site geplaatst)
Van die profiteurs zijn de meesten(?) alwéér niet-Vlaams. Hallo! Blijven we ons gedwee laten kaalplukken en ringeloren? Dan slaat de vlam in de pan en gaan we voluit op emotie. Zelfs als het tegen ons eigen belang ingaat en kinderen kan schaden.  Voor pientere politiekers is dit vruchtbare grond waarop relatief makkelijk valt te zaaien en te oogsten, vermoed ik. Je moet even acht geven wanneer je welke snaar toucheert, combineert en dat handig timen. Doe je dat gewiekst dan ben je bijna altijd spekkoper. Alleen geloof ik niet in een dergelijke manier van scoren. Ik ben benieuwd hoe deze Open-VLD proefballon landt of klapt en of mijn redenatie stand houdt. De stemming zit er door zo’n proefballon in elk geval weer flink in. In Nederland speelt langs andere thematiekongeveer iets dergelijks. Reuring. Jammer genoeg hebben wij geen discussieplatform en -forum (meer) als De Standaard. Dat komt vooral door ruim dertig jaar belabberd onderwijs.

===================

Commentaren bij cartoons in De Groene Amsterdammer: 

Joep Bertrams – http://www.groene.nl/bertrams/152-gevoelig-verlies

http://www.groene.nl/bertrams/154-trouw

Gorilla – http://www.groene.nl/gorilla/153-bezuinigingen

http://www.groene.nl/gorilla/150-rooms-katholieke-kerk

 

Zonnekoningen in het ‘maatschappelijke middenveld: ‘ de zaak ‘Vestia.’

 door Jerry Mager

Het heeft er alles van weg dat de Tweede Kamer door hard te roepen over de PvdA’er Staal van ‘Vestia,’ de aandacht van haar eigen functioneren wil afleiden. Ten eerste was en is het verzelfstandigen van de woningbouwcorporaties natuurlijk van meet af de dood in de pot en konden we op dit type ontsporingen zitten wachten. Nu hebben dergelijke akkevietjes zich herhaalde malen voorgedaan en beginnen de Haagse kaasstolpers de hitte van de schijnwerpers steeds dringender op zichzelf te voelen. Dus gaan ze verontwaardigd schreeuwen en verhit kakelen, zonder iets aan de oorzaak te doen.

In de Zorg en bij ons Onderwijs speelt zich in principe hetzelfde onfrisse gebeuren af. Bij de monopolist NS idem dito.
Dit zijn domweg geen terreinen waar je marktwerking (whatever ze daar in Den Haag ook onder mogen verstaan) op moet loslaten. Op al deze terreinen toont de Kamer zich, wanneer er opnieuw een misstand wordt geconstateerd, geschokt, verontwaardigd, onthutst en nu zeggen ze dan te walgen.  Walging, la nausée, dat lijkt de laatste variant op het sleetse thema.

Opnieuw: aan de oorzaken van de misère doen ze evenwel niets. Ze willen t.z.t. immers zelf ook op zo’n vette plek worden geplempt, waar het vrij rauzen uit de Staatsruif is geblazen. Bovendien geven dergelijke bestuurlijke rellen en  opstootjes hen weer even werk en bezorgt ze de nodige klussen.

De parlementaire enquête die de kaasstolpers willen uitvoeren, is onnodig omdat hetgeen die commissie zou moeten uitzoeken al uitvoerig is uitgezocht en gedocumenteerd. Duidelijker bewijs van het gegeven dat het ze vooral is te doen om afleiding van de aandacht een goedbetaalde klus als lid van een PEC, die best vet zal schuiven.

Straks – nadat er eerst talloze gebitten naar de gallemiezen zijn en de maatschappelijke sfeer navenant verziekt is – komt er ongetwijfeld een parlementaire enquête naar de nu zogenaamd experimenteel vrije tandartstarieven, die door VVDminister Edith Schippers “strak gemonitord” worden. Bullocks! Na drie jaar draai je deze vrije tarieven natuurlijk niet meer terug. En zo modderen we voort.
Marktwerking kan op bepaalde terreinen heilzaam werken, maar op andere gebieden is ze wezensvreemd aan wat zich op de betreffende domeinen afspeelt en waarom het daar gaat. Peuter dat politici – en menig papegaai-journalist – maar eens aan het verstand. Je ontkomt er allengs bijna niet aan om moedwil in verband met eigen gewin te veronderstellen. Domheid kan ook, en dat is misschien nog veel erger.

* * *

Links naar berichten over het aangekochte schip van de corporatie  Woonbron, manager Martien Kromwijk:  NRC;  de SP ; NOS en de NRC over ‘Vestia’

123 werknemers, nul hr-managers

Bertin Sanders in De Standaard, dinsdag 06 maart 2012

* zie de Standaard voor volledige tekst & reacties

Je kunt als overheid niet verwachten dat leraars langer en even gemotiveerd aande slag blijven, als elementaire mensenzorg ontbreekt, zegt BERTIN SANDERS. Humanresources-management is geen luxe, maar een must.

Er is geen ontkomen aan. Langere levensverwachting, toenemende vergrijzing: would-be Benidorm Bastards blijven langer aan de slag voor ze fratsen uithalen. Ook leerkrachten. De Vlaamse regering tekende op eenvoudig verzoek het doodvonnis van de tbs-regeling.
Meteen is het debat over de positie van de senior leerkracht geopend, net zoals dat over het welzijn op het werk voor álle onderwijsmensen. De eindstreep verleggen is één ding, maar onder welke omstandigheden? In welke mate zijn politici, de minister van Onderwijs op kop, zich bewust van een onbegrijpelijke en onaanvaardbare lacune, het ontbreken van een HRM-beleid?

Wie ligt wakker van het legioen leerkrachten dat nu tegen een langere loopbaan aankijkt, behalve de leerkrachten zelf? De vooroordelen en clichés op internetfora zijn legio: ze hebben drie maanden vakantie, werken maar 21 uur per week, kunnen heel wat schoolwerk mee naar huis nemen, enzovoort. Toch kunnen leerkrachten de jongste jaren binnen brede lagen van de bevolking ook op veel krediet rekenen. De verhalen van scholen met zware tuchtproblemen en schoolmoeë jongeren zijn bekend. Net zoals verpleegkundigen, zorgverstrekkers en politiemensen hebben leerkrachten een contactberoep dat mentaal heel wat van hen vereist.
…….  ………….
Schuldig verzuim
Leerkrachten kijken niet tegen twee, maar wel tegen vier jaar extra werken aan. Dat heeft alles te maken met de tbs-regeling die de Vlaamse regering-Peeters uitdooft wegens ‘onbetaalbaar’. Los van de discussie of het überhaupt fair is mensen vlak voor een vervroegde uitstap op de valreep vier jaar langer voor de klas te laten staan, leeft bij leerkrachten al langer de bezorgdheid over het gebrek aan ‘interne lerarenzorg’. Enige vorm van begeleiding of coaching van medewerkers op de werkvloer ontbreekt. Nochtans vormt de humanresources-manager met zijn team in de privésector al decennia een ingeburgerde bedrijfswaarde: het vinden en binden van vakmensen is daar een specialiteit. Sexy en slimme, duurzame bedrijven nemen diezelfde HR-manager zelfs op in het directiecomité.
……..  ………  ………..
Wie zorgt voor de leerkracht?
Hoe kun je als overheid van leerkrachten verwachten dat ze jaren langer even gemotiveerd aan de slag blijven, als elementaire mensenzorg ontbreekt? Los van de verhoging van de pensioenleeftijd dringen zich structurele maatregelen op die het effectief mogelijk maken dat leerkrachten langer werken. Humanresources-management is geen luxe maar een must, een plicht. Leerkrachten zorgen voor anderen, maar wie zorgt voor de leerkracht?
………..  ……………..
REACTIE Jerry Mager – zie De Standaard voor meer reacties

1/3 (1/3 is niet geplaatst op de Standaard site; op 8 maart staat 1/3 er wel bij op DS-site)
 BS: “De vooroordelen en clichés op internetfora zijn legio.” De reacties die ik hier tot nogtoe lees, bevestigen dit. Het onderwijsberoep is in rap tempo gedevalueerd en dat gaat ons opbreken. Neen, het breekt ons nu al op, kijk maar naar deze reacties. De mentaliteit van de politieke managers is ook niet meer wat het ooit was: “ of het überhaupt fair is mensen vlak voor een vervroegde uitstap op de valreep vier jaar langer voor de klas te laten staan.” Fair? Pacta servanda sunt. Of niet? Moet u eens proberen bij een falende manager van een semi-private instelling zijn pensioengat-regeling van miljoenen euro’s ter discussie te stellen. Dan bent u niet jarig. Neen, daar gelden “de normale” afspraken  plotseling wel. Daarnaast heeft zo’n flagrante woordbreuk het nefaste effect van een slecht voorbeeld: waarom zouden wij ons aan onze maatschappelijke contracten houden terwijl politici die op ieder gewenst moment kunnen negeren en dat ook glashard doen? Leerlingen krijgen dit mee.

Op 06 maart 2012, zei Jerry Mager:
2/3 Mentaliteit maakt integraal deel uit van opvoeding en scholing, met kennis constitueert het ‘vorming’ (Bildung). Een HR-functionaris is evenmin het ei van Columbus (figuurlijk zijn vele HRmensen dat helaas wel, een ei bedoel ik). Ik heb na culturele antropologie o.a. sociale en organisatiepsychologie gestudeerd, om te ontdekken dat in de praktijk bijna altijd lijnrecht tegen de beste HR-principes in wordt gewerkt. Een onthutsende constatering. Trouwens, voor bedrijfsartsen geldt hetzelfde als voor de meeste HRmanagers: their masters voices, zijn die van de leidinggevenden die weinig tot niets met menselijk kapitaal ophebben. Hoeveel lippendienst ze daaraan ook bewijzen. Gelukkig – en ook weer niet gelukkig – zijn echte pedagogen niet stuk te krijgen en gaan velen ook na hun pensionering door met onderricht geven. Dat gebeurt veelal in private context en bevoorrecht een kleine groep, die het bovendien het minste nodig heeft, omdat ze reeds met een voorsprong begint.

3/3 Ook weer niet zo gelukkig, omdat deze in-officiële vormen van buitenschools onderwijs het bewijs van de evidente teloorgang van onze onderwijscultuur uitstellen. Immers ik kan jongelui buiten school of unief, extracurriculair, kennis en methodiek bijbrengen – terwijl de instelling daar weinig aan doet – maar de goede examenresultaten komen op conto van de verzakende instelling. Dat vind ik niet erg vanwege de pupillen, want die zijn voor mij elk doel op zich en geen middel, maar vanwege de mogelijkheid die benedenmaatse managers van marginale instellingen daardoor krijgen hun feilen en falen te maskeren en verbloemen: zij strijken immers met niet-verdiende credits, alsof zij die goede resulaten hadden bereikt. De kinderen kost het nodeloos extra tijd in de banken. Langzaam aan zet de niveaudaling door, maar zo langzaam dat we het niet eens merken totdat het te laat is. Bovendien zijn we dan allemaal slecht opgeleid, de politici incluis. Het principe van de gekookte kikker dus.

* * *

* net binnen:  Leraars schorten acties op

Graaien op “de vrije markt” door huisvesting-bobo’s en bij tandartsen

Twee recente voorbeelden waartoe “marktwerking” leidt op gebieden waar die niets heeft te zoeken: de tandartstarieven en de woningcorporatie-managers. Die PvdA- woningcorporatiebaas Staal laat een sterk staaltje van graaigedrag zien. Staal krijgt drie miljoen euro mee om zijn pensioengat te dichten en niemand die daar hevig tegen protesteert. Waarom ook, want je doet er toch niets aan. Het wachten is op de volgende, want alle politieke vriendjes moeten via de Staatsruif en de publieke gelden de kans krijgen hun zakken te spekken. Laten we vooral verontwaardigd naar Rusland, Griekenland en Italie blijven kijken. 
Mensen waar praten we in hemelsnaam al die tijd over, met de eurocrisis en Griekenland en de bezuinigingen die de wij, de grote massa, daarvoor moeten ophoesten.
Gaat u bij andere tandartsen shoppen en steggelen over de prijs van uw tandheelkundige behandeling? Doet u dat bij uw eigen tandarts reeds, of zit u met de mond vol tanden in de behandelstoel? Is de relatie met uw zorgverlener verbeterd door de marktwerking?

Waar de machtsverhoudingen tussen aanbieder en vrager a-symmetrisch zijn en in het voordeel van de aanbieder (de tandarts, de woningbouw-manager die woningen toewijst of onthoudt) heeft marktwerking niets te zoeken, werkt concurrentie niet, zulk beleid komt neer op gelegenheid geven tot plunder en de gevolgen verzieken alleen de intermenselijke relaties nog verder.

links:

Directeur Vestia (een PvdA’er) kreeg 3 miljoen mee, in o.a. de NRC, deTelegraaf en bij de nos.

Over de boormansen in het AD een stukje, over het Tweede Kamerwerk, dat hoofdzakelijk uit volgen bestaat en medelen dat je geschokt en/of verbijsterd bent – zonder verder iets te doen met daarbij een minister die ‘strak monitort’:
“Een kritische Tweede Kamer volgt de ontwikkelingen met het experiment met de vrije prijzen voor tandartsen op de voet. Minister Edith Schippers (Volksgezondheid) kreeg vandaag steun van VVD, CDA, PVV en D66 om door te gaan met het project waar PvdA, GroenLinks en SP liefst nu al, 2 weken na de start, mee zouden stoppen.”

Daar zitten batterijen duurbetaalde communicatie-experts die onze Nederlandse taal vervuilen door voltijds dit soort volzinnen te bedenken en die vervolgens de bewindslui en andere politieke nietszeggers in de mond te leggen. Wat een job! Wat een verkwisting van publieke middelen! Wat een ergernis om de erosie van onze politieke instituties!

Een opiniestuk over Europa? Ga liever op café

Peter De Roover  in De Standaard   van maandag 27 februari 2012

* zie De Standaard voor de volledige tekst

Als het van PETER DE ROOVER afhangt, is dit het laatste stukje over Europa dat op de opiniepagina’s verschijnt. Immers, debat of geen debat, het maakt toch geen bal uit.
Sla er de opiniebladzijden van de kranten op na. Schuldencrisis, problemen met de euro, Griekenland: het zijn niet de meest vrolijke thema’s, maar ze zetten wel aan tot reflectie. Er wordt over geschreven dat het een lieve lust is. Auteurs allerhande strooien de oplossingen kwistig in het rond, de ene al overtuigender dan de andere.

Waarom zou ik mijn duit niet in ‘t zakje doen, dacht ik in november. In een reeks bijdragen voor de webstek van het politieke maandblad Doorbraak buig ik me over de vraag ‘Kunnen we nog een weg uit?’ (googelen maar). Het gaat daarin over de verwrongen verhouding tussen de waarden ‘democratie’ en ‘Europese samenwerking’. De afleveringen rolden vlot uit het klavier tot de zaak in januari stokte. Een writer’s block? Nooit eerder last van gehad.

Een vrij uur kan maar één keer gevuld worden, met het lezen van een boek bijvoorbeeld. Lookbollen planten, de hond uitlaten, een lekkere tajine stoven op de houtkachel, of een pint drinken met vrienden zijn andere mogelijkheden. Een stuk schrijven voor een blog of krant ook. Tot januari deed ik dat dus over het grote thema Europa. Toen overviel me het bijzonder onbehaaglijke gevoel dat het eigenlijk niks uitmaakt of ik die dingen schrijf of niet. Ter attentie van andersdenkende collega-stukjesschrijvers die zich nu verlustigen omdat ik mijn betekenisloosheid eindelijk begin te beseffen: als het over Europa gaat, maakt het ook geen bal uit of jullie iets aan het papier toevertrouwen dan wel stevig in de drank vliegen.

 …………  zie De Standaard  …………. 

REACTIES

Op 02 maart 2012, zei Jerry Mager:

De door Peter De Roover ervaren machteloosheid van de opiniestukjesschrijver zal er vermoedelijk niet door verminderen, maar toch attendeer ik hem op een recente song van Bruce Springsteen: We take care of our own. De tekst verwijst nergens expliciet naar bankiers, bonusbandieten of meeheulende politici, maar Amerikaanse vrienden mailden mij enthousiast dat deze song natuurlijk over de financiële fielten gaat die met hun hebzucht miljoenen mensen in de narigheid gestort hebben. U kunt de lyrics duck-en (duckduckgo is een alternatief voor google, die onze gegevens schijnt te willen marketen). We take care of our own kan evengoed worden uitgelegd met: wij nemen onze eigen verantwoordelijkheid. Die neoliberale verlakkerijmantra bij uitstek, die de facto betekent: burgers, kiezers, zoek het lekker zelf maar uit. Ieder voor zich en een lange neus naar de medemens. Juist die mogelijke meerduidigheid kan deze song invloedrijk doen zijn voor de publieke opinie; veel meer dan columnisten.

PDR’s stukje over ons democratisch systeem met die veelgeprezen vrijheid van meningsuiting doet mij sterk denken aan fantoompijn of –jeuk bij mensen die geamputeerd zijn: ze voelen jeuk aan ledematen die ze niet meer hebben, net zoals wij gaan stemmen alsof we daarmee ons lot nog kunnen beïvloeden, zoals vroeger, toen democratie nog een hoog democratisch gehalte had. Dit stuk van PDR en de discussie die er rondomheen ontstond – inclusief het stuk van Steven van Hecke  – heeft mij tevens geïnspireerd om dit weekend ons seminar te wijden aan One Flew Over the Cuckoo’s Nest in combinatie met ‘De mythe van Sisyphus’ (Camus). Jack Nicholson als deviant – vooruit, als kritische columnist die indringende kanttekeningen maakt bij het systeem – die de absurditeit van het gesticht ( a ‘total institution’ vlgs. Erving Goffman) bevecht, en het meeste succes heeft wanneer hij doet alsof hij zich aanpast aan de totale krankzinnigheid. Wie zijn er in zuster Mildreds afdeling nou echt gek.

Bij het zien van de film vraag je je allengs af of de meeste en gevaarlijkste gekken niet buiten de gestichtsmuren rondlopen – en tegenwoordig als Gordon Gekko’s op het schild worden geheven, terwijl ze ons allemaal de vernieling in helpen. Je lijkt nog het beste af wanneer je je voegt naar de gekte en liefst een management-positie in het dolhuis bemachtigt, zodat je als hoofdnar tenminste kunt meebepalen wie er al dan niet bijhoren, al dan niet begunstigd, bevoorrecht of gestraft worden. Tegendraadsheid is niet erg winstgevend. Ondanks alle absurditeit om ons heen lijkt: lookbollen planten, de hond uitlaten, een lekkere tajine stoven op de houtkachel, of een pint drinken met vrienden, een effectieve manier van leven om nog enigszins ‘normaal’ in deze wereld te blijven staan. Als je dan af toe een plichtmatige column moet plegen om die levenswijze te waarborgen, lijkt me dat vooralsnog een alleszins redelijke prijs.

* * *

See also: “The Doom Loop” / Andrew Haldane writes about equity and the banking system in The London Review of Books 23 – 02 -2012 / Andrew Haldane is Executive Director for Financial Stability at the Bank of England:
“Over the past century, the imbalance between those who have garnered the profit from banking and those who have taken on the risk has increased. It isn’t only banks that have gone bankrupt during this crisis. Households, companies and even countries have borne the brunt. Putting equity, social and financial, back into banking is essential if the financial system is to be durably repaired.”

Van de prins – Friso – geen kwaad

door Peter Vandermeersch (hoofdredacteur NRC)
donderdag 23 februari 2012 in De Standaard    

 Het heeft hem boze commentaren gekost en enkele tientallen abonnees, maar PETER VANDERMEERSCH houdt voet bij stuk: natuurlijk moest zijn krant wel het nieuws meegeven over de hersenscan van prins Johan Friso.

NRC Handelsblad, de krant die ik sinds ruim anderhalf jaar leid, kwam de voorbije dagen in een mediastorm terecht. Reden: we publiceerden zaterdag op de voorpagina van de krant… nieuws. Dat betrof de gezondheidstoestand van prins Johan Friso, de tweede zoon van de Nederlandse koningin Beatrix, die vrijdagmiddag ernstig gewond raakte bij een ski-ongeval in Oostenrijk. Een journaliste van onze krant, Jannetje Koelewijn, was die vrijdag toevallig in Oostenrijk, samen met haar man, een neurochirurg die in Innsbruck een cursus kwam geven aan collega’s.

Jannetje deed wat van elke journalist verwacht wordt. Ze ging op onderzoek naar de feiten. ‘Ik zou een dweil zijn als ik niet probeerde om meer aan de weet te komen’, zegt ze daarover achteraf. Klopt. Ik zou haar ook een dweil hebben gevonden als ze dat niet had gedaan.

* zie De Standaard voor het volledige artikel

enkele andere links, soms later ingevoegd:  Déjà VU  –  column Youp van ‘t Hek hierover in NRC 25-02-2012 ;  voor VU = Vrije Universiteit en journalistiek van “Eyeworks” i.s.m. mcVU-management zie Volkskrant 25-02-2012  Patiënten doen aangifte tegen VUmc en Eyeworks ;   P. Vandermeersch in NRC 24-02-2012:  NRC, feiten en interpretatie  ; Volkskrant 28-02: ‘Behandelend’ arts Thomé wist niet dat Friso in ziekenhuis was     

   REACTIES  ( zie De Standaard voor meer)  REACTIES

Op 23 februari 2012 zei Jerry Mager:
Het draait natuurlijk om “fit” in fit to print. Direct daaraan vast zit de kwalificatie “goed” in: een goede hoofdredacteur. Geschikt om te publiceren zijn – Nota Bene: naar mijn overtuiging – tegenwoordig vooral die items die gegarandeerd lezersaandacht trekken, beroering veroorzaken en uiteindelijk de verkoopcijfers en de omzet van een gazet doen stijgen. Dondert niet wàt er over mij wordt gezegd of geschreven, áls er maar over mij wordt geschreven. Ook een kortstondige afname van het abonnee-bestand is in dit perspectief vermeldenswaard, omdat het wordt geduid – en liefst snel geduid – als teken van solide kwaliteit van een krant. Ziet: wij brengen nieuws dat de lezers raakt, kijk maar, we verliezen er zelfs abonnees door! Die abonnees komen meestal stilletjes terug of worden vervangen door andersoortige lezers. Ook je abonnement opzeggen is een gebaar maken, macht uitoefenen. Ik weet van mensen die dat enkele keren per kwartaal doen, bij verschillende media.

Fit en goed hebben meerdere betekenisaspecten die per periode afwisselend kunnen worden geactueerd, al naar gelang de vigerende opportuniteit. Een goede hoofdredacteur vandaag de dag is er eentje die de oplagen doet stijgen en daartoe geschikt “nieuws” produceert – pardon: publiceert, natuurlijk. Let wel: ik diskwalificeer niets en kat niemand af, ik duid slechts op mijn manier. Mij lopen in deze context bij een passage als: “ ‘De gevoelens over de koninklijke familie gaan dieper dan menigeen durft toe te geven. Geloof Nederlanders nooit als zijn hun koninklijke familie onbelangrijk noemen. (…) Achter hun onverschilligheid gaat brandende nieuwsgierigheid schuil en hun ‘kritische houding’ verhult onverklaarbare, diepe liefde.’ “ …. de huiveringen over de rug, en dat gebeurt allerminst van bewondering, ontroering of plezier zo verzeker ik u.

Onmogelijk, dat in dergelijke termen de gedragingen van politieke oplichters en daden van financiële fraudeurs geduid zouden worden! Daar worden geheel andere registers voor opengetrokken. Daar worden andere schrijf- en leesconventies aangesproken. Ik vind PVDM tot dusverre een tactisch en strategisch effectief opererende hoofdredacteur wanneer het gaat om het genereren van (lezers-)aandacht, en dus het in de schijnwerpers plaatsen van zichzelf en zijn krant en dus het verhogen van de oplagen van de gazet. Ik ben er vierkant vóór dat mensen meer en vaker de krant lezen en meepraten in het Publieke Debat. Alleen verschil ik vermoedelijk met PVDM van mening en smaak waar het gaat over de thema’s, onderwerpen en inhoud waaróver er dan wel zo druk gepalaverd moet worden. Ik heb echter makkelijk praten, want ik hoef geen gazet rendabel draaiende te houden en daar effectief mee te concurreren op de tegenwoordige lezersmarkt.

* * * * *

Op 23 februari 2012 zei Martine D., Merelbeke:
Ik begrijp nog altijd de grote adoratie niet dat het anders zo nuchtere Nederlandse volk heeft voor het oranjehof. Maar het is een brug te ver om diagnoses mee te delen van wie dan ook, en is déze dan echt juist ? Er zijn zoveel belangrijkere zaken die verkeerd lopen zoals de bankencrisis, grote fraudezaken enz., daar horen we niets van, alleen als het te laat is.

Op 23 februari 2012, zei Jerry Mager:
# Hear, Hear, Martine! u neemt me de woorden uit de mond: “belangrijkere zaken die verkeerd lopen zoals de bankencrisis, grote fraudezaken enz., daar horen we niets van” … dit soort belangrijk nieuws opgraven, delven, signaleren en duiden dat vergt echte journalistieke kwaliteit, intelligentie, Fingerspitzengefühl en werkelijke journalistieke inspanning. Zoetsappig leuteren over non-issues en schijnheilig sneren – tangentiaal, allusief – vergt helemaal geen intelligente journalistieke inspanning en het verkoopt toch goed. Het zijn de favoriete business-modellen en verdien-formats die de ondernemende carrièrejournailleurs van tegenwoordig hanteren.

Op 23 februari 2012 zei Flor Bomans, Leuven:
Informatie openbaren die bekomen is doordat een ander overduidelijk zijn medisch beroepsgeheim schendt en waarvoor geen dwingende redenen zijn om deze te openbaren, is zelf medeschuldig aan het verspreiden van deze informatie. Mettertijd vernemen wij het wel via de woordvoerder van de getraumatiseerde familie. Enig respect voor privacy is wenselijk, zelfs in een onvolmaakte democratie. Een hoofdredacteur, zeker van een kwaliteitskrant, behoort zulke info niet te publiceren. Beter is het om uitgebreid relevante info te publiceren over het verband tussen de tijd zonder zuurstof, en de kansen op overlijden of overleven met ernstige blijvende handicaps (zelfs als een ‘vegetatief leven’): dan wordt het vanzelf duidelijk voor de lezers hoever het staat. Daarnaast is het uitdrukkelijk wijzen op de risico’s bij allerlei sporten, zeer wenselijk om drama’s te voorkomen.

Op 23 februari 2012, zei Jerry Mager:
# Flor Bomans, hetgeen voor mij deze berichtgeving eens zo stuitend maakt, is – afgezien van de royalty-factor als element van winstgevendheid – het listige en achterbaks-botte koppelen van een algemeen verschijnsel als aantasting van hersencellen door zuurstofgebrek, aan de persoon van Friso. Ik heb in de trein de eerste smakeloze grappen al gehoord in de trant van: dat het uitgerekend de enige zoon met hersencellen moet overkomen, en de hele verdere infantiele reut aan variaties op zo’n thema. Ik kwalificeer dit wel degelijk als uitba/uiten van “het merk Koningshuis” ten behoeve van nieuwsproductie en boosting van omzet. Toevallig (?) speelt uitgerekend nu dat bizarre item van ongevraagd tv camera’s ophangen door “Eyeworks”    in het VU medisch centrum, ten begoeve van een tv-programma! 
Het verbijsterendste is misschien nog de geregisseerde vorm waarin de verontwaardiging hierover gestalte krijgt. Het is the thin edge of the wedge voor ons allemaal. Straks zijn ook u en ik vogelvrij.

Op 23 februari 2012, zei Patrick L., Turnhout:
Gaat die Oostenrijkse dokter niet in de fout? Wat is er van het medisch geheim gebleven?

Op 23 februari 2012, zei Pierre Simons, Tongeren:
de oostenrijkse dokter bespreekt de casus met de de neurochirurg ,echtgenoot van de journaliste , deze hoort dit toevallig , verklaart ze zelf , en brengt het uit .

Op 23 februari 2012, zei Agnès N., Brussel:
Juist. Zelf gezien en gehoord op tv.

Op 23 februari 2012, zei Jerry Mager:
Hier vind ik het Vlaamse idioom van ‘in hetzelfde bedje ziek liggen’ heel mooi van toepassing. Wie er in dit geval in welk bedje ziek ligt met of zonder wie, mag u zelf verzinnen. Zacht gezegd zou je nog van rol-vervaging (of is het toch norm-vervaging?) kunnen spreken, maar dan moet je wel in een eufemistische stemming verkeren.

Op 23 februari 2012, zei Annelies Seynnaeve, Voormezele:
‘Die grote liefde en belangstelling voor de Oranjes in Nederland betekenden dat het nieuws over de gezondheidstoestand van Johan Friso vanzelfsprekend relevant was’. Als dat de nieuwe norm wordt, dan is het afgelopen met de medische privacy van alle BV’ers en BN’ers. Het koninklijk ‘delirium’ werkt inderdaad verstikkend op normale journalistieke zeden.

Op 23 februari 2012, zei Annelies Seynnaeve, Voormezele:
Onze grote liefde en belangstelling voor de auteur maken elk nieuws over zijn aambeien en prostaat vanzelfsprekend relevant. Volgens zijn eigen redering dan toch.

Op 23 februari 2012, zei Jerry Mager:
# Annelies, Ik heb hartelijk om uw info gelachen! Zo leren wij Nederlanders de hoofdredacteur PVDM van onze Nederlandse Standaard in rap tempo en zeer intiem kennen!

Op 23 februari 2012 omstreeks 18:42, zei Dominique Viaene, Bellegem:
De argumenten die VDM, met ruggesteun van zijn redacteur, zijn schijnargumenten om ‘de vis te kunnen verkopen’; die ‘fundamentele principes’ waarover sprake doen, bij dit onderwerp helemaal niets ter zake: ‘quantité négligeable’, zou ik zeggen met de wil om een ‘scoop’ in huis te halen. Al de rest is larie, samen met heel de story rond de banale prins én dat banaal ongeval. VDM werd als ‘marketeer’ binnengehaald met als eerste doel de verkoopcijfers te doen stijgen. NRC blijft mss. wel de krant met de meeste kwaliteit in huis maar sws is sensatiezucht ook hier van bovenmatig, zelfs absurd groot belang.

Op 24 februari 2012, zei Jerry Mager:
# Dominique Viaene # uw vignet heeft me aan het verderdenken gezet. U zegt volgens mij in een notedop waar het in de kern om draait bij de methode/formule PVDM: de marketing van een gazet en dus tevens van de inhoud, de content heet dat vandaag de dag, ervan. Ik noem de toegepaste formule voorlopig ‘meta-journalistiek’ d.w.z. er wordt geschreven en bericht over de dingen óm het eigenlijke onderwerp heen. Dat onderwerp wordt als aanleiding, sfeerzetting of ‘nudge’ gebruikt, maar verder nauwelijks tot niet behandeld, laat staan uitgediept en geduid. Het fungeert als grondlaag op het schildersdoek en tegelijk als verpakking – zoals voor uw vis. In het artikel van PVDM dat momenteel op de NRC site staat (NRC en conflictverslaggeving) kunt u goed zien hoe het werkt: de strijd in Syrië fungeert als achtergrond voor het eigenlijke verhaal dat gaat over de dood van Westerse journalisten – en ook daarover niet eens werkelijk.

Eigenlijk gaat het betreffende NRC-artikel hoofdzakelijk over de zorgvuldige en gewetensvolle wijze waarop de krantenmanagers met hun personeel omgaan. Aan het eind gebruikt PVDM als uitsmijter de vrije nieuwsgaring. Dat doet het ook altijd goed als bedreigde waarde. De toestand in Syrië / het ongeval met Friso, dat fungeert zoals u het uitdrukt als de emballage voor de vis die aan de man wordt gebracht. Best gewiekst en handig, want Syrië zegt de gemiddelde Nederlander niet zo erg veel. Net als bij Friso zijn het ver-van-ons-bed shows waar we plichtmatig naar kijken op de buis of over lezen (graag met realistische foto’s!) in de gazet. Toch moet je een krant vol krijgen. Veel letters en plaatjes, maar liefst tegen lage (arbeids-)kosten. Wat is dan goedkoper dan meta-journalistiek? Een effectieve formule. Je moet het wel even doorhebben.

Anders denk je dat je over werkelijk belangwekkende zaken wordt geïnformeerd en echte duidingen krijgt opgediend, maar het is IKEA-nieuws: de lezers mogen de verhalen zelf in elkaar steken en daar met elkaar over palaveren of bakkeleien. Leep bedacht. De meeste consumenten slikken het voor zoete koek. Kijk naar de discussies op websites die vaak zelfs in hartstochtelijkheid overgaan. Ik vermoed dat wanneer u vanuit deze houding de krant leest en het nieuws op tv bekijkt u steeds meer producten van meta-journalistiek zult waarnemen. Popcorn. Je zou haast denken dat de krantenjongens het hebben afgekeken van de financiële jongens – of is het omgekeerd – die financiële producten in elkaar steken waarvan de verpakking de inhoud aan het zicht onttrekt. Nieuwshonger laat zich net zo stimuleren als verlangen (‘craving’) naar junk food. Nieuws wordt tenslotte steeds meer een ‘product’ dat met winst verkocht moet worden. Net als onderwijs en gezondheidszorg dat nu zijn. Veel junk.

# # #

De Groene Amsterdammer, het Gorilla-cartoon van 22-02-2012  –  “Meldpunt”

De Groene Amsterdammer, het Gorilla-cartoon van 29-02-2012  –  “Museum”